วัดป่าหนองไผ่ มีประวัติความเป็นมาอันยาวนานกว่า ๙๔ ปี  (พ.ศ.๒๔๖๙-ปัจจุบัน พ.ศ.๒๕๖๓)      นับเนื่อง  แต่การมาพักปฏิบัติภาวนาและอบรมสั่งสอนชาวบ้านของ ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ก่อนปี พ.ศ.๒๔๖๙  เป็นองค์ปฐม แล้วตามด้วยอาจารย์ที่เป็นศิษย์องค์สำคัญๆ  อีกหลายรูป อาทิ                      หลวงปู่กงมา  จิรปุญโญ, หลวงปู่ฝั้น อาจาโร, หลวงปู่หล้า เขมปัตโต หลวงปู่สุวัจน์ สุวโจเป็นต้น จึงเป็นเหตุให้สถานที่แห่งนี้ เป็นที่รู้จักกว้างขวางในหมู่พระธุดงคกรรมฐานว่า เป็นสถานที่อันวิเวก เหมาะสมแก่การภาวนา ทำให้มีพระธุดงค์มาพักเพื่อปฏิบัติธรรมและจำพรรษาอยู่เสมอ จึงนับว่าวัดป่าหนองไผ่ ซึ่งตั้งอยู่เทือกเขาภูพานอันมีพื้นที่เกือบ ๗๐๐ ไร่ เป็นสถานที่สำคัญเก่าแก่  ถือเป็นอนุสรณ์สถานที่ควรแก่การช่วยกันอนุรักษ์ เพื่อประโยชน์แก่อนุชนรุ่นหลังต่อไปให้ยาวนานที่สุด

 

            ต่อมาเมื่อวันที่ ๒๙ เมษายน ๒๕๒๔ พระอาจารย์สุธรรม สุธัมโม กราบขออนุญาตครูบาอาจารย์ของท่าน คือพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน แห่งวัดป่าบ้านตาด อุดรธานี เพื่อมาพักภาวนา  และพัฒนาต่อเนื่องจนเป็นวัดป่าหนองไผ่ สกลนคร ในปัจจุบัน

 

            เดือนมิถุนายน ปี ๒๕๓๘  ศาสตราจารย์ คุณรัญจวน อินทรกำแหง (อุบาสิการัญจวน  อินทรกำแหง)  หรือที่คณะศิษย์เรียกท่านด้วยความเคารพว่า “คุณแม่รัญจวน”  ได้ย้ายจากสวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี มาพักสุขภาพและอยู่พำนักภาวนาอย่างถาวร ณ สถานที่แห่งนี้ ท่านทราบว่าขณะนั้นทางวัด    ยังมิได้ดำเนินการ  “ขอตั้งวัด” อย่างเป็นทางการ” 

           

            คุณแม่รัญจวนเล็งเห็นว่า ครูบาอาจารย์ท่านมุ่งหน้าเพื่อการภาวนา  และไม่สะดวกในการดำเนินเรื่องเอง  แม้การขอตั้งวัดในพื้นที่นั้นจะเป็นเรื่องยุ่งยากและซับซ้อน  แต่ก็ควรต้องดำเนินเรื่องเพื่อขอตั้งวัดอย่างเป็นทางการตามกฎหมาย เพื่อความมั่นคงของความเป็นวัดในอนาคต ท่านเป็นผู้มีบทบาทสำคัญในการดำเนินเรื่อง “การขอตั้งวัด” ที่ถูกต้องตามกฎหมาย ซึ่งในการจัดทำเอกสารต่างๆและการเดินเรื่องนั้น ใช้เวลาหลายปี        จึงสำเร็จ  จนในที่สุดวัดป่าหนองไผ่ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เป็นวัดถูกต้องตามกฎหมายในวันที่ ๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๓