๏ ครูแท้-ศิษย์แท่้

เพียงแค่ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตนให้เต็มที่

            ในระหว่างที่พำนักศึกษาปฏิบัติธรรมกับหลวงปู่สิม พุทธาจาโร ความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของ พระอาจารย์สุธรรม ก็คือการมีโอกาสดูแลรับใช้ใกล้ชิดครูบาอาจารย์ดุจดังบุตรปฏิบัติต่อบิดา ด้วยความกตัญญูกตเวทีอย่างสุดกำลังเหนือเศียรเกล้า

            ชีวิตพระกรรมฐานนั้น นอกเหนือไปจากความภาคภูมิใจในการเร่งความเพียรภาวนาแล้ว การมีโอกาสรับใช้ครูบาอาจารย์อย่างเต็มกำลังความสามารถ ก็ถือว่าเป็นความภาคภูมิใจ เป็นโชควาสนา คือสิ่งสูงส่งอันมีค่า คือมงคลอย่างใหญ่หลวงต่อชีวิตยิ่งนัก 

            หมู่พระกรรมฐานผู้มุ่งมั่นในการปฏิบัติภาวนานั้น มักมีจริตนิสัยตรงกันอยู่ประการหนึ่ง คือมีความพร้อมตลอดเวลาเพื่อถวายการรับใช้ครูบาอาจารย์ ตามแต่ท่านจะมีเมตตามอบหมายงานใด ๆ ให้ ก็ถือกันว่า เป็นความน่าภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่ครูบาอาจารย์ให้ความไว้วางใจ จึงต่างพากันคอย “ตะแคงหู” เพื่อสดับรับฟังคำเรียกใช้ของครูบาอาจารย์ตลอดเวลา จิตใจที่มีความสำนึกในพระคุณครูบาอาจารย์อยู่ตลอดเวลานั้น ย่อมมีความละเอียดลออ มีคุณสมบัติอย่างเพียงพอ อันเป็นบาทฐานสำคัญของความเจริญก้าวหน้าในชีวิตผู้ปฏิบัติธรรม  

          หากขาดความกตัญญูกตเวทีเสียแล้ว คุณธรรมใดๆ ก็งอกงามขึ้นมิได้ ความดื้อดึงแข็งกระด้าง ความอวดรั้นถือดีคือกิเลสมีแต่จะเจริญพอกพูนหนาทึบยิ่งขึ้นๆ บดบังอรรถธรรมโดยสิ้นเชิง 

            ฝ่ายครูบาอาจารย์นั้นเล่า ท่านก็ปฏิบัติตนสมกับที่บรรดาศิษย์ยกย่องเทิดทูนไว้เหนือเศียรเกล้าว่าเป็นดั่งพ่อแม่ และเป็นทั้งครูบาอาจารย์ ผู้มีแต่ความจริงใจ ความบริสุทธิ์ใจในการอบรมสั่งสอนดุด่าว่ากล่าวดูแลศิษย์ ดุจบิดามารดาที่เคี่ยวเข็ญ และเอื้ออาทรต่อบุตรของตน สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของครูและศิษย์ เกิดจากต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตนต่อกันและกันอย่างเต็มที่ เต็มกำลัง !!

            ความรักความเมตตาของครูบาอาจารย์... ความศรัทธาและความเคารพเทิดทูนจากศิษย์ จึงเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติพร้อมๆ กันทั้งสองฝ่าย 
 

๏ มรสุมชีวิต

​

            แม้วิถีชีวิตของท่านจะแลเหมือนได้ผ่านพ้นการเผชิญหน้ากับมรสุมร้ายกลางท้องทะเลไปแล้วก็ตาม แต่ในความเป็นจริง... “มรสุมชีวิต” ยังตามติดผู้คนไม่เลิกรา...

            ในขณะที่ท่านกำลังซาบซึ้งกับชีวิตบรรพชิตอย่างดูดดื่มยิ่งขึ้นๆ... คลื่นใต้น้ำก็กำลังก่อตัว เป็นมรสุม  ลูกใหญ่ พร้อมที่จะถาโถมใส่ท่านเมื่อถึงกาลเวลาของมัน!

            กล่าวคือ มีเพียงท่านลำพังผู้เดียว ที่กำลังบังเกิดความศรัทธาเพิ่มพูนในจิตใจในร่มเงาพระพุทธศาสนา แต่ว่าทั้งญาติพี่น้องทั้งในครอบครัวที่ระยอง และญาติทางฝ่ายโยมมารดาที่สุพรรณบุรี ต่างตั้งหน้ารอคอย      “วันสึก” ของท่านอย่างใจจดใจจ่อ ! 

            ทุกครั้งที่พบญาติพี่น้อง จะได้รับคำถามรุกเร้าคาดคั้นอย่างไม่มีลดละเป็นประจำว่า “เมื่อไรจะสึกๆ... เมื่อไรจะสึกเสียที!” ทั้งนี้เพราะทางครอบครัวของท่านเคร่งครัดอย่างเหนียวแน่นในจารีตประเพณีแบบจีนโบราณแท้ ซึ่งถือว่า ท่านเป็นลูกชายคนโต มีหน้าที่”ต้อง”สานต่อกิจการในครอบครัว 

            และประกอบกับในสมัยนั้น ผู้คนส่วนใหญ่ยังไม่เคย หรือไม่ค่อยได้พบกับพระที่เป็นพระแท้ หรือเป็นพระที่อยู่ในพระธรรมวินัยอย่างเคร่งครัด จึงพากันมีทัศนคติต่อผู้บวชว่า “...เป็นขอทานจำพวกหนึ่ง เป็นพวกสิ้นท่า ในชีวิต หมดทางทำมาหากิน หมดที่ไป หมดราคาของชีวิตเสียแล้ว จึงต้องไปบวช เป็นที่น่าอับอายขายหน้า      แก่ญาติพี่น้องและวงศ์ตระกูลยิ่งนัก!” (อีกทั้งแต่ก่อน ตระกูลท่านเป็นผู้นับถือศาสนาอื่นอีกด้วย) โดยเฉพาะโยมบิดานั้น ถึงกับตั้งข้อรังเกียจเหยียดหยาม คือ ทั้งรัก ทั้งแค้นแน่นอยู่ในหัวอก 

            ที่สำคัญคือ เดิมทีก่อนบวช นับตั้งแต่เกิดจนโตขึ้นมาในครอบครัวชาวจีนผู้ยึดมั่นในค่านิยมดั้งเดิมแท้ ที่ให้ความสำคัญยิ่งต่อบุตรชายคนโต ท่านจึงได้รับการยกย่อง ได้รับการยอมรับอย่างยิ่งจากบิดา มารดา พร้อมญาติวงศ์พงศ์พันธุ์ว่า เป็นดุจดัง “ธงแห่งชัยชนะของครอบครัว” เป็นทั้งความหวัง เป็นทั้งอนาคตทั้งหมดที่รุ่งโรจน์ของครอบครัว ที่ท่านจะ “ต้อง” เป็น “ผู้นำ” พาไปให้บรรลุจุดหมาย 

            ดังนั้น นับตั้งแต่โยมย่า เรื่อยลงมาจนถึงสมาชิกที่เล็กที่สุด (ที่พอรู้ความ) ของครอบครัว ก็จะให้    ความรู้สึกยกย่อง และปฏิบัติต่อท่าน ไม่ต่างอะไรราวกับท่านเป็น “องค์ชายใหญ่” ของตระกูลทีเดียวก็ว่าได้!

            แล้วถึงวันนี้! วันที่ความรู้สึกยกย่องให้เกียรติอย่างสูงส่งทั้งมวลชนที่เคยได้รับมา กลับกลายพลิกผัน ยิ่งกว่าหน้ามือเป็นหลังมือ จากสูงสุดมาตกต่ำดำดิ่งจมมิดอยู่ใต้พื้นธรณี ไร้ค่ายิ่งกว่าเศษขยะในความรู้สึกของใครๆ  ก็นับเป็นความทุกข์ทรมานทารุณขมขื่นจิตใจสำหรับท่านในขณะนั้นอยู่มิใช่น้อย ถึงจะเป็นความรู้สึก ที่แผดเผา รบกวนจิตใจ ให้ต้องพะว้าพะวังละล้าละลังอยู่ตลอดเวลา แต่ท่านก็รวบรวมพลังใจว่า จะตั้งใจประพฤติปฏิบัติ ดำรงตนเป็นพระที่น่าเคารพบูชากราบไหว้ และเป็นที่พึ่งทางจิตใจแก่สังคม จะพิสูจน์ ให้ญาติพี่น้องทุกคนยอมรับให้ได้ ท่านจึงยิ่งเร่งความพากเพียรในการประพฤติปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไปอีก...“ไม่มีคำว่าท้อถอย!”
 

​

๏ โทรเลขด่วน

​

            เมื่อท่านสำเร็จนักธรรมเอกในพรรษาที่ 4 แล้ว ตลอดพรรษาที่ 5 ท่านก็มุ่งหน้าสู่การปฏิบัติอย่างจริงจังมากขึ้น หลังจากที่ได้ชิมลองปฏิบัติเป็นครั้งคราวในหน้าแล้งของทุกปีที่ผ่านมา

            ดังนั้นพรรษาที่ ๕ ท่านจึงตัดสินใจขึ้นไปปฏิบัติกับหลวงปู่สิม พุทธาจาโร วัดถ้ำผาปล่อง จ.เชียงใหม่ การเจริญภาวนามีความก้าวหน้าขึ้นตามลำดับ โดยเฉพาะในด้านความสงบจากสมาธิ

            ทว่าหลังออกพรรษาได้ไม่นาน ก็ได้รับโทรเลขด่วน ให้รีบลงไปที่สุพรรณบุรีทันที เพราะโยมยายป่วยหนักอาการน่าวิตกมาก ต้องการพบพระหลานชายเป็นที่สุด 

            ท่านจึงได้เข้ากราบลาครูบาอาจารย์และรีบออกเดินทางทันที ด้วยเกรงว่า จะไม่ทันเวลาที่จะโปรด โยมยายเป็นครั้งสุดท้าย! แม้อาจจะถึงคราวที่ต้องสูญเสียญาติผู้ใหญ่ผู้เป็นที่รักยิ่งของทุกคน แต่โอกาสนี้ก็เป็นโอกาสสำคัญ ที่จะทำให้ญาติพี่น้องทั้งตระกูลได้ซาบซึ้งคุณค่าที่ท่านได้บวชมา! 
 

​

๏ โยมยาย...แข็งใจอีกนิด  

​

            พระหนุ่มเดินทางระหกระเหินอย่างเร่งรุดด้วยความทุลักทุเล เพราะการคมนาคมสมัยโน้นยังยากลำบาก กว่าจะออกมาจากป่า กว่าจะหารถได้ แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเป็นอุปสรรคมาขัดขวางดวงใจที่มุ่งมั่น ขอเพียงโยมยาย... อดทนรอคอยอีกสักนิด พระหลานชายก็จะไปให้ได้เห็นหน้า สมค่าที่ต่างฝ่ายต่างปรารถนาอย่างแรงกล้า ที่จะพบกันให้จงได้!
 

๏ ภารกิจอันสำคัญของชีวิต เพื่อทดแทนพระคุณ

            เมื่อเดินทางถึงบ้านโยมยายที่สุพรรณบุรี ท่านรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะพบว่าบรรดาวงศาคณาญาติ  จากทุกถิ่น มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงคับคั่ง

            “ฤาโยมยายจะจากไปเสียแล้วหรือนี่” ท่านได้แต่รำพึงในใจขณะที่รีบสาวเท้าก้าวเข้าไปในห้องของ    โยมยาย

            หญิงชรานอนหลับตา หายใจอ่อนโรยรินอยู่ท่ามกลางหมู่ญาติที่แห่แหนรายล้อมอยู่รอบเตียง เป็นบรรยากาศที่ตึงเครียด หดหู่ สิ้นหวัง น่าเศร้าใจเหลือประมาณที่จะกล่าวได้ 

            ในช่วงเวลาวิกฤติที่สำคัญขนาดนั้น ท่านไม่มีโอกาสได้ทักทายผู้ใด ท่านรวบรวมจิตใจให้สงบผ่องใส    ด้วยความหวังว่า โยมยายจะสามารถลืมตาขึ้นมาได้อีกสักครั้ง เพื่อเห็นชายผ้าเหลืองของพระหลานชาย... ก่อนที่จะสิ้นลมสิ้นใจจากไป อย่างน้อยขอให้โยมยายได้เห็นชายผ้าเหลืองเป็นครั้งสุดท้าย ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของชีวิตนี้ด้วยเถิด 

            ท่านเอ่ยวาจาร้องเรียกโยมยายด้วยความแผ่วเบานุ่มนวล ถ่ายทอดพลังจิตที่สงบและปรารถนาดีอย่างเต็มล้นจากใจสู่โยมยาย “โยมยายๆ พระมาแล้ว...โยมยายพระมาหาโยมยายแล้ว” จิตท่านเฝ้ารำพึงว่า “ขอให้พระหลานชาย ได้ทำหน้าที่ที่สำคัญที่สุดนี้ เพื่อทดแทนพระคุณอันสูงล้นของโยมยายด้วยเถิด”...“โยมยายๆ พระหลานชายของโยมยายมาหาโยมยายแล้ว” ท่านเฝ้าเรียกขาน แม้ความหวังจะดูมอดไหม้ริบหรี่เต็มที! 
 

​

๏ นาทีสำคัญที่ต่างจดจ่อรอคอย

​

            หญิงชราปรือตาขึ้นช้าๆ ด้วยความยากลำบาก วินาทีนั้นพลันดวงตาทั้งสองของสายสัมพันธ์ “ยาย-หลาน” ก็ประสบพบกัน บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบประหนึ่งโลกนี้ดับสูญสิ้นไร้สิ่งมีชีวิตโดยสิ้นเชิง        เมื่อหญิงชราเพ่งมองสบดวงตาคู่นั้นอยู่นานจนเต็มตา ระลึกจดจำได้ชัดว่า... นี่คือดวงหน้าของพระหลานชาย ที่ตนเฝ้ารอคอยด้วยความอดทน อดกลั้นต่อทุกขเวทนาสาหัสที่กำลังแผดเผา ต้องกัดฟันแข็งใจรอที่จะได้พบ 

            โยมยายจึงเอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนแรง สั่นเครือแหบเบา แต่กลับดังสนั่นกังวานกึกก้องกัมปนาท ทะลุทะลวงถึงหัวใจของพระหลานชายว่า “บวชมาก็นานแล้ว... เมื่อไรจะสึกเสียที! ภาระหน้าที่ในครอบครัวก็มีอยู่ ทำไมไม่สึกเสียที!” 

 

๏ หัวใจแตกสลาย 
 

            ในบัดดลที่ได้ฟังคำพูดที่ประดุจดังสายฟ้าฟาดผ่าเปรี้ยงลงกลางดวงใจนั้น จิตใจที่เคยสงบนิ่ง          ของพระหนุ่ม ดังถูกพลังลึกลับมหาศาลอัดกระแทกแตกสลาย กระจัดกระจาย กระเด็นกระดอนไปไม่มีชิ้นดี  หมดความสามารถ ที่จะควบคุมเกาะกุมให้กลับมารวมสมาธิได้ดังเดิม เสียขวัญเคว้งคว้างอย่างไร้ทิศทางที่จะติดตามให้คืนมา ท่านบังเกิดความเศร้าสลดหดหู่ สังเวช นึกสมเพช สมน้ำหน้า อนาถใจในตนเองอย่างที่สุด เป็นความรู้สึกที่ยากเกินกว่ายากที่จะบรรยายให้ใครเข้าใจได้ตรงกับความรู้สึกอัปยศอดสูใจในขณะนั้น
            ท่านเกิดความเสียใจ อีกทั้งบังเกิดความอับอายอย่างสุดแสนสุดประมาณต่อบรรดาหมู่ญาติ            ทั้งวงศ์ตระกูล ที่กำลังรายล้อมจดจ่อจ้องมองท่านด้วยสายตาเพิกเฉยเย็นชาเป็นตาเดียวกัน ซึ่งก็เปรียบเสมือนเป็นคำพิพากษาตัดสินประหารชีวิตให้ตายทั้งเป็น นั่นเอง! ท่านรู้สึกสิ้นหวัง ผิดหวังอย่างที่สุด!... ในขณะเดียวกัน ก็เกิดความทุกข์ท้อแท้ใจ สับสน วุ่นวาย เกิดความลังเลในชีวิตพรหมจรรย์เสียแล้ว 

            ท่านเล่าให้ลูกศิษย์ฟังในภายหลังว่า ท่านเกิดรำพึงในใจ... โอหนอเราช่างเป็นต้นเหตุนำความทุกข์ระทม  อย่างใหญ่หลวง มาสู่หมู่ญาติพี่น้องได้ถึงเพียงนี้เทียวหนอ ฤาการบวชของเราจะเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว น่าสมเพช น่ารังเกียจ เอาเปรียบพี่น้อง อย่างที่ญาติๆ พากันประณามไว้จริงแล้วละหรือ 

            นับแต่วินาทีนั้นผ่านไป จิตใจของท่าน ก็หาเศษเถ้าธุลีของความสงบไม่ได้อีกเลยแม้แต่น้อยนิด      ความคิดที่จะ “สึก” มีพลังรุนแรงสูง เพิ่มพูนผลักดัน บีบคั้นอยู่ภายในทุกขณะจิต ขณะเดียวกันมันก็ต่อสู้อย่าง “เอาเป็นเอาตาย” ชนิดตะลุมบอนฟาดฟันพันตูอยู่กับความรู้สึกลึกๆ ที่แน่นแฟ้นกับชีวิตพรหมจรรย์ เกิดเป็นสงครามล้างผลาญเข่นฆ่าทำลายอยู่ภายในจิตใจตลอดเวลา จนหาช่องว่างเล็กๆ สักนิดที่จะสงบสุข แม้เพียงอึดใจก็ไม่มี!